จดหมายถึงดวงดาว ตอน 15: นาฬิกาชีวิต

เด็กสาวนั่งนิ่งด้วยใจจดจ่อเฝ้ามองเข็มนาฬิกาที่ค่อยๆเดินอย่างช้าๆบนผนังห้องสีขาวของเธอ บ่อยครั้งนักที่คิดอะไรไม่ออก นาฬิกาที่แขวนไว้บนผนังกลับดูเป็นเพื่อนสนิทที่ฆ่าเวลาให้เธอได้ดีในแต่ละวัน “ชีวิตที่ไร้จุดหมาย” ช่างเป็นคำพูดที่เหมาะสมกับช่วงเวลานี้เสียจริง เด็กสาวยังคงนั่งนิ่งอยู่อย่างนั้นกับนาฬิกาที่เป็นมิตรภาพใหม่ไปเสียแล้วสำหรับเธอ ยิ่งใจจดจ่อที่มันมากเพียงใด เจ้านาฬิกาที่ว่าก็เดินช้าลงเท่านั้น เด็กสาวบ่นรำพันออกมาเสียงเบาๆ “เจ้านาฬิกา เจ้าช่างเป็นมิตรภาพที่ไม่ได้ช่วยอะไรฉันเลยจริงๆนะ” ไม่รู้เลยหรือไรว่าฉันต้องการให้เธอเดินให้เร็วกว่านี้ ฉันอยากให้แต่ละวันผ่านพ้นไปโดยเร็ว แต่นี่อะไรกันเธอยิ่งเดินช้าลง ช้าลง จนเหมือนจะหยุดเดินเสียนั่น ในเวลาแบบนี้เธออยู่ไหนนะ “ดวงดาว” เธอรับรู้ได้ใช่ไหม? ว่าฉันกำลังต้องการเธอเพียงใด บางครั้งการมีเพื่อนนั่งอยู่ข้างๆ ฉันอาจไม่ต้องเอ่ยความรู้สึกใดในใจให้เค้าฟัง มันก็ยังอุ่นใจกว่าการที่ฉันต้องนั่งจับจ้องนาฬิกาที่อยู่ตรงหน้านี้เพียงลำพัง ไหนล่ะคำพูดของใครหลายคนที่ว่า “เวลา..จะช่วยให้ทุกอย่างดีขึ้น” แม้ฉันจะดำเนินชีวิตผ่านเวลามานานเพียงไร เวลากลับไม่เคยช่วยให้อะไรในชีวิตของฉันดีขึ้นได้เลย สิ้นสุดเสียงบ่นตัดพ้อของเด็กสาว ดวงดาวที่เธอถามหาก็ปรากฎตัวอยู่ตรงหน้า เด็กสาวเงยหน้าขึ้นมองดวงดาวด้วยหัวใจที่เป็นสุขขึ้นมาทันที ดวงดาวทิ้งตัวลงนั่งข้างๆเด็กสาว มิตรภาพที่แสนดีที่ดูช่างอ่อนแรงเหลือเกิน ทั้งสองนั่งอยู่ตรงนั้นหลังพิงผนังห้องสีขาว สองมือกอดเข่าเอาไว้ “เธอนั่งทำอะไรอยู่ตรงนี้ล่ะ” วันนี้ไม่ออกไปชื่นชมต้นไม้ของเธอหรือไร คำถามจากดวงดาวเอ่ยถามเด็กสาวที่นั่งเงียบงันในห้องนั้น “ฉันไม่อยากลุกขึ้นจากตรงนี้ อยากนั่งอยู่แบบนี้ ปล่อยให้เวลามันผ่านพ้นไปเร็วๆ หน่ะดวงดาว” คำตอบจากเด็กสาวที่ฟังดูไร้เหตุผลกว่าทุกๆวัน “เวลาจะช่วยให้ทุกอย่างดีขึ้นจริงหรือดวงดาว” คำถามจากเด็กสาวที่ยังไม่คลายข้อสงสัย ดวงดาวฟังคำถามของเด็กสาวอย่างตั้งใจ ชายตามองไปที่นาฬิกาที่เด็กสาวนั่งจับจ้องอย่างไม่ละสายตา “เวลา” มันก็เดินของมันปกติเหมือนเช่นทุกวัน ไม่ได้เร็วขึ้น ไม่ได้ช้าลงไปกว่าเดิมหรอก และที่เธอถามว่า เวลาจะช่วยให้ทุกอย่างดีขึ้นได้จริงหรือ? เวลาจะช่วยอะไรเธอได้ล่ะเด็กสาว ในเมื่อเวลามันก็มีหน้าที่เดินหน้าเพื่อให้เรารู้ว่าหนึ่งวันกำลังผ่านพ้นไปเพียงเท่านั้น สาเหตุที่ทำให้ทุกอย่างดีขึ้น “มิใช่คุณค่าในตัวเธอเองหรอกหรือ” หากเธอมัวแต่นั่งกล่าวโทษวันเวลาที่กำลังเดินหน้า แต่ตัวเธอเองกลับยังนั่งอยู่กับที่ ไม่ได้เดินหน้าไปพร้อมๆกับวันเวลา แล้วเวลาที่ว่าจะช่วยให้อะไรในชีวิตเธอดีขึ้นได้อย่างไรกัน? เวลาก็คล้ายๆ คำปลอบโยนตัวเราเองให้เริ่มก้าวเดินจากจุดที่เรายืน มันเป็นได้เพียงแรงผลักให้เรารีบเร่ง แต่สองขาของเธอต่างหากล่ะที่ช่วยให้อะไรดีขึ้นได้ อย่ากล่าวโทษวันเวลาอีกเลย วันนี้เธอรู้สึกว่านาฬิกามันเดินช้าลง เพียงเพราะเหตุผลที่ว่าหัวใจเธอ “ไร้จุดหมาย” แต่หากเมื่อใดที่หัวใจเธอเต็มเปี่ยมไปด้วยจุดหมายปลายทาง วันนั้นเธอจะรู้สึกได้ว่า “เวลามันเดินเร็วเหลือเกิน” ตอนนั้นเธออาจเผลอกล่าวโทษมันอีกก็ได้ว่าทำไมถึงรีบเดินนัก คนเรามักเผลอกล่าวโทษวันเวลาว่าทำให้อะไรในความเป็นจริงเปลี่ยนไป บางคนก็กล่าวโทษว่าวันเวลาเดินหน้าไม่เคยรอใคร แต่หารู้ไม่…เวลามันไม่มีชีวิตอะไรหรอก มันแค่เดินตามถ่านนาฬิกาที่เราใส่ให้มันเท่านั้นเอง แต่คนเราเองมิใช่หรือที่เปลี่ยนใจตัวเองจากสิ่งหนึ่งเป็นอีกสิ่งหนึ่ง โดยใช้“เวลา” เป็นเครื่องตัดสินถึงความเนิ่นนาน เวลามันเดินหน้าไม่เคยรอเราก็จริง แต่หากเธอเอาถ่านนาฬิกานั้นออก นาฬิกาของเธอก็จะหยุดรอเธอเดิน เมื่อไหร่ที่เธอพร้อม เธอก็แค่ใส่ถ่านมันกลับเข้าไปใหม่ เธอก็เดินหน้าไปพร้อมๆกับเข็มนาฬิกาได้ในเช้าวันใหม่ แต่จงจำไว้ว่าเธอสามารถเอาถ่านมันออกได้ เฉพาะนาฬิกาที่บอกเวลาให้เธอรู้ได้เพียงเท่านั้น แต่เธอไม่สามารถถอดถ่านนาฬิกาชีวิตของตัวเธอเองและคนรอบตัวได้เด็ดขาด เพราะนาฬิกาชีวิตมันไม่สามารถหยุดรอเราได้ แต่เราสามารถเดินหน้าไปพร้อมๆกับมันได้ตลอดไป มันจะเดินช้าลงหรือเร็วขึ้นก็อยู่ที่สองขาของเธอเพียงเท่านั้น และจงรู้ไว้ว่า “นาฬิกาชีวิต” ของแต่ละคนมันบอกเวลาได้ไม่เท่ากัน ขึ้นอยู่กับว่านาฬิกาของใครจะมีพลังงานที่อัดแน่นด้วยความกล้าที่จะเดินมากกว่าเท่านั้นเอง…