ตอน 2: อย่ากลัว
ดวงดาวเจ้าขา “ความกลัว” มันมาจากไหน? ทำไมมันถึงติดตามเราไปได้ในทุกที่ๆเราไป แม้ในขณะตอนที่เราหลับฝัน บางครั้งมันยังทำให้เราสะดุ้งตื่นขึ้นมาพร้อมกับอาการที่กลัวมากขึ้น บางทีไอ้ความกลัวตัวนี้มันทำเราเจ็บปวดได้ไม่น้อยทีเดียว “มันมาจากตัวเธอไง” ดวงดาวตอบเด็กสาว เพราะตัวเธอเองหรือเปล่าที่จินตนาการเรื่องราวที่ยังไม่เกิดขึ้น จนเป็นเรื่องราวได้เป็นฉากๆ และบางทีเธอสร้างมันจนถึงฉากอวสานแล้วด้วยซ้ำ ทั้งที่มันเป็นเพียงความรู้สึกของเธอคนเดียวเท่านั้นเอง เด็กสาวถามดวงดาวกลับไปทันทีว่า แล้วจะทำยังไงให้เราเลิกกลัวได้? ฉันไม่อยากรู้สึกแบบนี้ ดวงดาวตอบเด็กสาวอีกว่า เมื่อความกลัวนั้นถูกสร้างขึ้นมาด้วยตัวเธอเอง แล้วจะให้ใครกันล่ะมาหยุดความกลัวในตัวเธอได้ ถ้าไม่ใช่ด้วยตัวเธอเอง ฉันรู้ว่าบางครั้งมันฟังดูยิ่งใหญ่นักกับการที่เธอจะพยายามบอกตัวเองให้เลิกคิดแบบนั้น แต่ท้ายที่สุดคนที่จะติดอยู่ในบ่อเกิดของความทุกข์ มันไม่สามารถเป็นใครไปได้เลย นอกจากตัวเธอ ฉันอยากเห็นเด็กสาวที่เปี่ยมด้วยฝันคนนี้มีแต่รอยยิ้ม บนใบหน้า อย่าทำร้ายตัวเองแม้กระทั่งในจินตนาการของตัวเองอีกเลยนะ เด็กสาวครุ่นคิดกับคำพูดของดวงดาว แล้วถามคำถามอีกว่า แล้วประสบการณ์จากวันเมื่อวานมีส่วนทำให้ฉันเกิดความกลัวได้หรือไม่? ดวงดาวได้แต่ยิ้มกับเด็กสาว แววตาของเธอช่างอยากได้ยินคำตอบจากฉันเสียเหลือเกิน งั้นฉันจะบอกอะไรให้นะ ประสบการณ์คือเรื่องราวที่ผ่านๆมาของเธอ ดีบ้าง ร้ายบ้าง นั่นล่ะชีวิต หากเธอเจอเรื่องร้ายมา แล้วเอาสิ่งที่เธอเรียกว่าประสบการณ์นั้นตามติดตัวไปในแนวคิดที่ผิด สิ่งที่เธอได้ก็คือ “ความกลัว” ที่เธอกำลังมีอยู่ ณ ตอนนี้ไง แต่ถ้าหากเธอปล่อยให้ประสบการณ์เหล่านั้นเป็นเพียงแค่บทเรียนที่เธอต้องทบทวนมันก่อนก้าวเดิน เธอจะก้าวเดินไปได้อย่างระวังโดยปราศจากความกลัว ทั้งชีวิตนี้ไม่มีใครไม่ผิดหวัง ไม่มีใครไม่เสียใจ และไม่มีใครไม่เสียน้ำตา บางครั้งประสบการณ์ร้ายๆ ที่เธอมีมันอาจจะเป็นผลดีกับเธอมากกว่าคนอื่นๆด้วยซ้ำไป อย่างน้อยๆเธอก็เคยเรียนรู้วิธี “เอาชนะ” มันมาได้หมดแล้วไม่ใช่หรือ เด็กสาวที่เติบโตข้างหน้าของฉันคนนี้ เธอยังคงเป็นเพียงเด็กหญิงที่เปี่ยมด้วยฝันในสายตาฉันเสมอ จงฟังฉันนะ เธอจงอย่ากลัวที่จะรัก อย่ากลัวที่จะเดิน อย่ากลัวที่จะคิด และจงอย่ากลัวที่จะ “กล้า” ทุกๆ ความสำเร็จ และทุกๆ ความสวยงาม มันจะอยู่ในกำมือเธอได้ ถ้าหากวันนี้จงเริ่มเดินด้วยความไม่กลัว ศัตรูที่ยิ่งใหญ่ของเธอก็คือตัวเธอเองนั่นล่ะ ดวงดาวจับมือเด็กสาวเดินหน้าไปด้วยกันอย่างช้าๆ พร้อมกับคำพูดแสนอ่อนโยนกับเธอว่า มีฉันอยู่ข้างๆเธอทั้งคน ยังต้องกลัวอะไรอีกหรือ เธอก็รู้นี่นาว่าดวงดาวอย่างฉันไม่เคยคิดจะทิ้งฝันของเธอได้เลยสักครั้ง.
