ตอน 8: รอยยิ้มบนโลกกลมๆ
น้อยครั้งนักกับภาพเหล่านี้ เด็กสาวตัวน้อยของฉันกับรอยยิ้มใต้แสงอาทิตย์ ตั้งแต่รู้จักเธอมาฉันเพิ่งสัมผัสรอยยิ้มที่งดงามที่สุดก็วันนี้เอง ดวงดาวแอบมองเด็กสาวของเค้าด้วยใบหน้าที่เต็มเปี่ยมด้วยรอยยิ้มเช่นกัน พลางทิ้งตัวลงนอนลงข้างเด็กสาวที่กำลังนอนชื่นชมแสงอาทิตย์ยามเช้า “ดวงดาว ดูดวงอาทิตย์นั้นสิ กำลังยิ้มกับเรา” ดวงดาวหัวเราะชอบใจ “เกิดอะไรขึ้นกับเด็กน้อยในวันวานของฉันหรือนี่” เด็กสาวอมยิ้ม ก็ฉันแค่รู้สึกว่า “มิตรภาพ” อยู่รอบๆตัวเราน่ะสิดวงดาว แต่บางทีเราเองต่างหากที่ปิดประตูไม่ต้อนรับพวกเค้า “แล้วเธอจะรู้ได้อย่างไรก่อนเปิดประตูต้อนรับพวกเค้าล่ะ ว่านั่นคือมิตรภาพ” เด็กสาวหันมายิ้มแล้วตอบดวงดาวว่า “ก็ถ้าฉันไม่เปิดประตู แล้วจะรู้ได้อย่างไรว่านั่นคือมิตรภาพ” ดวงดาวเอ่ยทันทีว่า “เวลาผ่านไปไม่ทันไร เด็กสาวตัวน้อยของฉันเติบโตไม่แพ้ต้นไม้ของเธอเสียแล้ว” เด็กสาวเอ่ยกับดวงดาวต่อไปว่า บางทีมิตรภาพดีดีที่คนรอบตัวหยิบยื่นให้เราเพียงเล็กน้อยในแต่ละวัน มันทำให้เราสุขใจกับมิตรภาพนั้นมากเท่าตัวเชียวนะดวงดาว เมื่อก่อนฉันอยากได้มิตรภาพมากมายจากคนรอบๆตัว แต่ฉันก็มัวแต่กลัว ปิดประตูขังตัวเองเอาไว้เพราะความไม่กล้าเดินออกมาเผชิญกับความเป็นจริงนอกประตูบานนั้น แต่วันนี้ฉันกล้าพอที่จะลุกขึ้นเปิดประตูบานนั้นเพื่อเดินออกมาทักทายมิตรภาพดีดีที่รออยู่หน้าประตูบานนั้น ดวงดาวหันไปสบตาเด็กสาว “ฉันดีใจที่เห็นมิตรภาพของฉันเติบโต ฉันจะไม่มีวันเสียใจเลยที่ฉันไม่ได้เป็นมิตรภาพเดียวที่เธอมี แต่ฉันจะยินดีที่สุดที่ได้รับรู้ว่าเด็กสาวของฉันคนนี้มีรอยยิ้มที่รายล้อมไปด้วยมิตรภาพรอบตัว ทุกครั้งที่เธอยิ้ม จะมีคนยิ้มไปกับเธอ ทุกครั้งที่เธอหัวเราะ จะมีคนหัวเราะไปกับเธอ และทุกครั้งที่เธอเสียน้ำตา มิตรภาพเหล่านั้นจะนั่งอยู่ข้างๆเธอเสมอ” เด็กสาวลุกขึ้นยืนดึงมือดวงดาววิ่งเล่นบนผืนทรายที่รายล้อมด้วยกิ่งก้านของต้นไม้ที่เด็กสาวพยายามปลูกมันจนเติบโต ท่ามกลางแสงอาทิตย์ยามเช้าที่แสนอบอุ่น “สองมิตรภาพ” ที่รวมพวกเค้าไว้เป็นหนึ่งเดียวได้ เด็กสาวจากโลกแห่งความเป็นจริง และดวงดาวจากโลกแห่งความฝันผู้ไม่เคยทอดทิ้งเด็กสาวแม้เพียงเสี้ยววินาที ไม่มีภาพใดในนาทีนี้จะสวยงามเท่าภาพๆนี้ได้อีกแล้วสำหรับดวงดาว “แม้วันหนึ่งดวงดาวอย่างฉันจะต้องอับแสง ฉันก็อยู่อย่างเชื่อมั่นว่า เด็กสาวคนนี้จะเติบโตได้โดยไม่ต้องมีฉันนำทาง ทุกครั้งที่เธอสุข ฉันจะสุขใจไปยิ่งกว่า และทุกครั้งที่เธอทุกข์ ฉันจะเจ็บปวดกับทุกข์ของเธอไปยิ่งกว่า แต่เด็กสาวที่เปี่ยมด้วยฝันของฉันคนนี้ไม่มีวันรู้หรอกว่า มิตรภาพดีดีที่เธอกำลังตามหา เธอเจอมันมานานเท่าไรแล้ว อาจเป็นเพราะว่าเธอมัวแต่อยู่ด้วยความกลัวมิตรภาพรอบตัวจะย้อนกลับมาทำให้เธอเจ็บปวดกับภาพความทรงจำที่เธอแขวนมันไว้ในหัวใจนานเท่านาน แต่วันนี้ฉันดีใจที่สุดที่รู้ว่าเธอกำลังเปิดประตูบานนั้น เพื่อเดินออกไปหามิตรภาพเหล่านั้นอีกครั้ง แม้ดวงดาวอย่างฉันจะไม่พราวแสงให้เธอมองเห็นหนทางก้าวเดินได้ แต่ฉันจะยืนมองดูเธอก้าวเดินจากข้างหลังด้วยความเต็มใจเสมอ เดินไปให้ไกลนะเด็กน้อยในวันวาน เมื่อรู้ว่าฝันของเธออยู่ตรงไหนก็เดินไปทางนั้น จะถึงฝันตรงนั้นหรือไม่มันไม่สำคัญ อย่างไรซะมิตรภาพดีดีจะเป็นแรงผลักดันให้เธอมีแรงก้าวเดินไปถึงฝันนั้นได้เสมอ ฉันสัญญากับเด็กสาวตรงนี้ว่า จะเป็นมิตรภาพที่ดีให้เธอตราบจนเด็กสาวของฉันคนนี้จะหมดฝัน”
