จดหมายถึงดวงดาว ตอน 26: ฤดูที่เปลี่ยน

นานเท่าไหร่แล้ว “ดวงดาว” ที่เราไม่ได้เจอกัน

นานเท่าไหร่แล้ว “ดวงดาว” ที่เราไม่ได้พูดคุย

นานเท่าไหร่แล้ว “ดวงดาว” ที่เราไม่ได้ข่าวคราวของกันและกัน

เด็กสาวค่อยๆลืมตาขึ้นช้าๆ นี่มิใช่ความฝันของฉันหรอกหรือ เธอไม่ได้อยู่ตรงนี้จริงๆ เด็กสาวหันไปมองปฏิทินที่ถูกวางไว้หัวเตียง พลางรำพันกับตัวเอง “ฉันไม่เคยนับวันเวลา” ว่าเธอเดินทางไปนานกี่วันแล้ว แต่ฉันยังคงเฝ้ามองปฏิทินด้วยความหวังว่า “วันหนึ่ง” ดวงดาวจะเดินทางกลับมาตรงนี้ มิตรภาพหนึ่งของเธอยังรออยู่ตรงนี้ด้วยความหวังที่เต็มเปี่ยมเช่นเคย เด็กสาวลุกขึ้นจากเตียงมุ่งหน้าไปที่ระเบียง ที่ที่เดียวที่เธอใช้เวลาได้ยาวนานที่สุด “เหน็บหนาว” ได้เพียงนี้เลยหรือ เด็กสาวพูดกับตัวเอง เธอกล่าวถึงสายลมที่กำลังพัดผ่านร่างกายเธอ “ฉันรู้สึกเหน็บหนาว” เมื่อเธอเคลื่อนตัว หัวใจฉันเต้นแรงไม่น้อยเมื่อสัมผัสความเหน็บหนาวนี้ บอกฉันหน่อยสิสายลมฉันต้องปรับตัวอย่างไรถึงจะอยู่ได้โดยไม่รู้สึกเหน็บหนาวกับกระแสลมของเธอ หากดวงดาวยังอยู่ เค้าคงตอบฉันได้ว่าฉันควรทำอย่างไร ความอ้างว้างมันเงียบเหงาแบบนี้หน่ะหรือ วันที่เราไร้อ้อมกอดมันว่างเปล่าแบบนี้หน่ะหรือ เธอล่ะเงียบเหงาหรือว่างเปล่ากับเค้าบ้างไหมสายลม? เธอไร้ตัวตน เธอไร้ความรู้สึก เธอไร้ความอบอุ่นจริงไหม? ใครๆ ก็มองว่าเธอเหน็บหนาว เธอเยือกเย็น เธอใจร้ายเพียงนั้นจริงหรือ? เด็กสาวตั้งคำถามถามสายลม แต่เธอก็มิได้คำตอบใดๆ กลับมา ฉันยืนตรงนี้ในวันที่แสงแดดจ้า ฉันยืนตรงนี้ในวันที่สายฝนโปรยปราย และฉันยืนตรงนี้ในวันที่สายลมพัดพาความเหน็บหนาวมาเยือน แต่รู้ไหมฉันไม่เคยอยากหนีไปจากที่ตรงนี้ ฉันชอบเฝ้ามองการเปลี่ยนแปลงของสิ่งที่รัก แม้บางครั้งการเปลี่ยนแปลงนั้นจะหมายถึงการเดินจากไป บางครั้งการยืนมองสิ่งหนึ่งจากตรงนี้ ทำให้ฉันรู้จักทบทวนวันเวลา “วันเวลาที่ไม่เคยเป็นของเราตลอดไป” บางสิ่งบางอย่างมันผ่านเข้ามาเพียงเพื่อให้เราทำความรู้จักแล้วมันก็จะผ่านเลยไปเหมือนเช่นฤดูกาล ผ่านมาเพียงเพื่อให้เรารู้สึกว่านั่นคือแสงแดด คือสายฝน และคือสายลมอันเหน็บหนาว เพียงเท่านั้น วันนี้ฉันก็ได้เรียนรู้แล้วว่าความร้อนของแสงแดดเป็นเช่นไร ความเปียกปอนของสายฝนเป็นเช่นไร และความเหน็บหนาวของสายลมเป็นเช่นไร เธอล่ะเจ้าสายลม? เรียนรู้อะไรจากคนรอบตัวบ้างไหม รู้จักเด็กสาวอย่างฉันดีพอหรือไม่ “คงไม่รู้จักฉันหรอกนะ” เพราะเราไม่เคยพูดคุยกัน เธอจะรู้จักเด็กสาวที่พราวฝันอย่างฉันได้อย่างไรกัน หากเธอเหงา หากเธอว่างเปล่า หากเธอต้องการมิตรภาพ ก็หยุดพักที่ตรงนี้สิสายลม พักที่ฉัน คุยกับฉัน ทำความรู้จักฉัน แสดงความเป็นเธอที่ใครหลายคนตัดสินให้ฉันได้รู้ว่ามันจริงเช่นนั้นหรือไม่ เด็กสาวพูดกับสายลมอย่างหวังดีด้วยใจจริง เด็กสาวค่อยๆทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้สีขาวของเธอ พลางหลับตาลงช้าๆ นึกถึงมิตรภาพที่ครั้งหนึ่งทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นได้ไม่น้อย เธอก็เหมือนเช่นฤดูกาลใช่ไหมดวงดาว? พัดผ่านมาเพียงเพื่อให้ฉันทำความรู้จัก แล้ววันหนึ่งเธอก็เดินจากไปเพื่อให้ฤดูใหม่เปลี่ยนแปลงมาหาฉัน เด็กสาวหลับตานิ่งน้ำตาใหลอาบสองแก้ม “หากการเดินทางของเรา” จบลงเพียงเท่านี้ ฉันจะจดจำฤดูกาลเหล่านี้ไว้เป็นภาพที่สวยงามในหัวใจเสมอ ฉันจะจดจำอ้อมกอดเธอให้ได้ดีที่สุดเท่าที่เด็กสาวอย่างฉันจะทำได้ในเวลานี้…

 

You may also like...

Leave a Reply

Your email address will not be published.

You may use these HTML tags and attributes: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <strike> <strong>