คือไม้อีกชนิดหนึ่งที่กล่าวถึงในประวัติศาสตร์ของเมืองตรัง เป็นไม้ที่ใช้ส่งส่วยให้เมืองนครศรีธรรมราชมาแต่ดั้งเดิม ในคราวพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวเสด็จพระราชดำเนินเมืองตรัง พ.ศ. 2433 ได้ทรงพระราชนิพนธ์ถึงเครื่องเรือนเครื่องใช้ประเภทตลับ โถ ที่ทำด้วยไม้มะริด และกล่าวถึงไม้มะริดในเมืองตรังว่า ได้ถามถึงไม้มะริดว่าไม่มีซื้อขายกัน แต่ต้นที่มีอยู่นั้นไม่ใช่บนเขาสูง ที่ต่ำๆ ก็มี

     
ไม้มะริดมีชื่อวิทยาศาสตร์ว่า Diospyros philippensis A. DC. ชื่อพ้อง D. discolour Willd. มีชื่อภาษาอังกฤษว่า Butter fruit เป็นต้นไม้ขนาดใหญ่ ขึ้นประปรายห่างๆ ในป่าดิบและป่าเบญจพรรณทางภาคใต้ กะพี้สีชมพูอ่อน หนาหรือลึกประมาณ 20 เมตร แก่นสีดำแกมน้ำตาล แถบสีน้ำตามไหม้ หรือน้ำตาลแกมแดงผสม เนื้อละเอียดเหนียว แข็ง และหนักมาก เป็นไม้ที่ทนทาน เลื่อยไสและตกแต่งยาก แต่ขัดชักเงาได้ดี ใช้ทำเครื่องเรือน เครื่องใช้ชั้นดี ด้ามเครื่องมือ หีบบุหรี่ หีบประดับมุก กรอบรูป ฯลฯ
     
ปัจจุบันจากข้อมูลของสำนักงานป่าไม้ ไม่ปรากฏว่ามีไม้มะริด ที่ใดในป่าเมืองตรัง แต่ยังมีไม้อีกชนิดหนึ่งที่มีลักษณะคล้ายกับไม้มะริด คือไม้ตานดำ ที่ชาวบ้านเรียกว่า ไม้ขาวดำ หรือไม้สาวดำ มีชื่อวิทยาศาสตร์ว่า Diospyros transitoria Bakh. ซึ่งในเมืองตรังเคยมีมากในป่าแถบอำเภอปะเหลียนเชื่อมต่อกับจังหวัดสตูล โดยเฉพาะที่บ้านควน ไม้ดำซึ่งเป็นแหล่งไม้ที่ใช้ส่งส่วยผ่านเมืองพัทลุงไปยังเมืองนครศรีธรรมราชเพื่อจะส่งไปยังกรุงศรีอยุธยาอีกต่อหนึ่ง