ตรังเมืองมีคนจีนพลัดถิ่นมาทำมาหากินในยุคแรกๆ อย่างน้อยสามกลุ่มคือ เปิดร้านขายน้ำชากาแฟ ซื้อของเก่า และปลูกผักขาย ความเป็นคนพลัดถิ่นได้ถักทอความรักความอาทรห่วงใยไว้อย่างเหนียวแน่น แม้ว่างานบีบรัดแบบปากกัดตีนถีบ ไปมาหาสู่ไม่ได้ แต่ข่าวคราวติดต่อสื่อสารกันมิได้ขาด ร้านนน้ำชากาแฟคือศูนย์กลางข้อมูลข่าวสารระหว่างกัน มีทั้งสื่อตรงระหว่างกัน และบอกต่อปากต่อปาก
ความพยายามที่จะบอกข่าว โดยเฉพาะเมื่อในหมู่คนจีนดังกล่าวมีผู้ตาย แต่ไม่มีเวลาพอที่จะเดินไปบอกส่งข่าวด้วยตนเอง การเขียนแจ้งข่าวการตายบนกระดาษลังด้วยภาษาจีน นำไปแขวนไว้ตามร้านน้ำชา (คนจีนนิยมดื่มน้ำชากาแฟในตอนเช้า) จากการรับรู้ด้วยการอ่านสู่ระบบการบอกต่อปากต่อปาก ทุกคนรับรู้ข่าวการตายกันถ้วนหน้าและมาร่วมงานบำเพ็ญกุศล
ด้วยวิธีการแจ้งข่าวการตายดังกล่าว ท่ามกลางวิถีปากกัดตีนถีบนี้แหละคือภูมิปัญญาของตรังเมือง และสืบทอดมาเป็นใบประกาศศพ เอกลักษณ์ของเมืองตรังปัจจุบัน
