ซ่อนหา หรือปิดตาลักว่อน หรือเคาะกระป๋อง การเล่นซ่อนหาของเด็ก เรียกว่า ปิดตาลักซ่อน สถานที่เล่นส่วนใหญ่จะเป็นพื้นที่กว้างสามารถหลบซ่อนได้ มีการกำหนดเขตบริเวณที่จะหลบซ่อนในระยะใกล้ๆ โดยมีผู้เล่นเป็นฝ่ายผู้หาคนหนึ่งหรือ ๒ คน เด็กที่เหลือเป็นฝ่ายซ่อน ถ้ามีกระป๋องเป็นอุปกรณ์ก็เรียก เคาะป๋อง กระป๋องที่ใช้มักเป็นกระป๋องนมข้นใส่ก้อนหินไว้ข้างใน แล้วใช้ไม้หรือก้อนหินหนักๆ ทุบปากกระป๋องให้ปิดสนิท ไว้ใช้เคาะเป็นเสียงสัญญาณว่าพบผู้ซ่อนแล้ว
เริ่มเล่นโดยฝ่ายผู้หาจะเอามือปิดตา หรือหันหน้าไปอีกทางหนึ่ง อาจจะนับ ๑-๒๐ หรือให้คนหนึ่งในฝ่ายซ่อนขว้างกระป๋องไปให้ไกลที่สุด ให้ผู้หาวิ่งไปเก็บ เพื่อเปิดโอกาสใหฝ่ายหลบซ่อนได้หาที่กำบังให้มิดชิดที่สุด เมื่อนับถึงจำนวนที่ตกลงกันหรือได้กระป๋องแล้ว ฝ่ายหาก็จะหาผู้ที่หลบซ่อนให้ครบทุกคนโดยเมื่อผู้หาพบเห็นผู้ใดก็จะเคาะกระป๋องแล้วขานเรียกชื่อผู้นั้นหรือบางทีก็ว่า โป้ง หรือคำอื่นๆ ผู้ที่ถูกเรียกขานชื่อหรือถูกโป้งถือว่าเป็นผู้ตาย ต้องออกแสดงตัวไม่ต้องหลบซ่อนอีก ผู้หาก็จะหาคนอื่นๆ ต่อไปจนครบทุกคน แล้วก็จะเริ่มเล่นกันใหม่ ซึ่งจะมีกติกาตกลงกันให้ผู้ที่ถูกขานชื่อคนแรกเป็นผู้ค้นหาในการเริ่มเล่นใหม่ แต่ถ้าฝ่ายหาขานชื่อผิดคนก็จะต้องเริ่มเล่นใหม่โดยผู้หาเป็นคนเดิม ในระหว่างการค้นหาฝ่ายซ่อนนั้น หากเกิดมีฝ่ายซ่อนคนใดคนหนึ่งแอบย่องมาทางด้านหลังผู้หา และสามารถเอามือถูกตัวผู้หาโดยไม่ทันรู้ตัว และตะโกนว่า ตบท้าย หรือคำอื่นๆ ที่ตกลงกัน ก็ต้องเริ่มเล่นกันใหม่โดยให้ผู้หาคนเดิมเป็นผู้หาอีกครั้งหนึ่ง ผู้หาจึงต้องค่อยๆ ย่องไปหาผู้ที่หลบซ่อนเพื่อไม่ให้รู้ตัวได้ การเล่นปิดตาลักซ่อนอาจจะมีกติกาอื่นๆ แล้วแต่จะตกลงกัน
