ระยะทางไม่ไกลจากตัวเมืองตรัง ด้วยระยะเวลาไม่เกิน 20 นาที ห่างจากห้างโมเดิร์นเทรดยักษ์ใหญ่เพียงอึดใจเดียว ไม่น่าเชื่อว่า จะเป็นที่ตั้งของสวนป่าธรรมชาติ ขนาด 2000 ไร่อุดมสมบูรณ์เป็นปอดของเมือง ศูนย์รวมพรรณไม้ท้องถิ่นภาคใต้ ที่มีจุดเด่นที่สนใจ คือทางเดินบันไดยอดไม้ สามารถชมป่าได้จากมุมสูง
คนตรังช่างโชคดีที่มีนักการเมืองใจซื่อมือสะอาด และมีวิสัยทัศน์กว้างไกล อย่าง ชวน หลีกภัย ในสายตาของดิฉันคิดว่า ผลงานชิ้นโบว์แดงของอดีตนายกฯ สองสมัยท่านนี้ มิใช่สิ่งก่อสร้างยักษ์ใหญ่หรือตึกสูง แต่เป็นการรักษาความน่าอยู่ให้กับบ้านเมือง คำว่า “น่าอยู่” นั้นไม่ได้มีความหมายแค่ความสวยงาม แต่หมายถึงสุขภาวะ และคุณภาพชีวิต ด้วยพื้นที่ป่าธรรมชาติขนาดมหึมา ซึ่งล้อมรอบด้วยถนนอย่างดี ทั้งที่ราคาที่ดินเมืองตรังนั้นจัดว่าแพงมาก เมื่อเทียบกับจังหวัดใกล้เคียง การตัดสินใจเอาที่ดินมูลค่ามหาศาล มาทำรักษาไว้เป็นป่า สงวนแผ่นดินไว้เป็นสมบัติ ของสาธารณะ จึงเป็นความกล้าหาญ และเสียสละที่ต้องปรบมือให้ เพราะคงมีคนไม่น้อยที่คิดต่างเห็นต่าง บ้างก็คงหวังจะกอบโกยผลประโยชน์มาเข้าตัว แต่เมื่อมีคนทำสำเร็จเกิดเป็นสิ่งดีๆขึ้น ก็ได้สร้างความสุขให้คนหมู่มาก และแน่นอนว่า กว่าจะมาถึงวันนี้ คงไม่ใช่เรื่องง่าย
การมีสวนป่าอยู่กลางเมืองจึงเป็นสัญลักษณ์ของคุณภาพชีวิตที่มาพร้อมกับรสนิยมสำหรับคนเมืองตรัง เพราะมหาเศรษฐีทั่วโลกต่างรู้ดีว่า แก่นแท้ของความหรูหราที่แท้จริงนั้น คือการได้ใกล้ชิดกับธรรมชาติอันบริสุทธิ์ หาใช่วัตถุสิ่งของราคาแพง ไม่เช่นนั้นเราคงไม่ได้ยินว่า มีคนซื้อเกาะส่วนตัว หรือซื้อภูเขาทั้งลูก เอาไว้เป็นที่พัีกผ่อนตากอากาศส่วนตัว แต่คนตรังนั้นสัมผัสความหรูหราได้โดยไม่ต้องรวยเป็นมหาเศรษฐี…น่าอิจฉาจริงๆ
เมื่อดิฉันได้มาสัมผัสสวนป่าแห่งนี้ ดิฉันเข้าใจทันทีว่า ตรังของเรากำลังพัฒนาไปในทิศทางไหน ซึ่งหากมองแค่ผิวเผิน การไม่เห็นตึกสูง ห้างสรรพสินค้าขนาดใหญ่ หรือ รีสอร์ท อาจทำให้เราเข้าใจผิดไปได้ว่า ตรังเป็นเมืองที่ห่างไกลความเจริญ แต่เปล่าเลย ตรังมีความสะดวกสบายไม่แพ้กรุงเทพฯ ในด้านสาธารณูปโภคและเทคโนโลยี และแท้จริงแล้ว ตรังกำลังเติบโตไปในทิศทางของเมืองที่มีคุณภาพ ระดับสากล ด้วยวิถีการพัฒนาเช่นนี้ แทนที่เราจะเห็นความเติบโตของท้องถิ่น ไปในลักษณะที่กัดกินสุขภาวะของตัวเอง เหมือนเช่นเมืองใหญ่ๆ อีกหลายเมืองที่ธุรกิจกำลังขยายตัวอย่างไร้ทิศทาง เราจึงเห็นตรังค่อยๆโตขึ้นช้าๆ เป็นเมืองการศึกษา เมืองแห่งสิ่งแวดล้อม เมืองแห่งความสุนทรีย์ เมืองแห่งคุณภาพชีวิต และแน่นอน…เมืองแห่งการพักผ่อนท่องเที่ยว สำหรับนักนิยมธรรมชาติ ที่มีรสนิยม ซึ่งเป็นการเติบโตที่แข็งแรงมั่นคงอย่างยั่งยืน
โดยปกติแล้วดิฉันเป็นคนขี้เกียจเดิน แต่การได้เดินเล่นทักทายกับพรรณไม้ ที่บางต้นอาจมีอายุยาวนานกว่าสองชั่วคน เป็นสิ่งที่พลาดไม่ได้สำหรับการมาเที่ยวชมสวนพฤกษศาสตร์นี้ แต่ด้วยความรู้ที่สั้นกว่าหางอึ่งในเรื่องพันธุศาสตร์ ดิฉันคงไม่มีความสามารถมากในการบอกเล่าชนิดของพรรณไม้อันหลากหลายที่ได้เจอ แต่หากให้มองในฐานะสถาปนิก ที่มีความรู้ภูมิสถาปัตย์ระดับอนุบาล บอกได้เลยว่า การวางผังเส้นทางเดินชมป่านั้นทำได้น่าสนใจมาก และมีความ สะดวกสบาย สามารถเข้าไปเห็นป่าที่มีลักษณะแตกต่างกันได้หลายประเภท มีทั้งป่าทึบที่เขียวชอุ่มด้วยต้นไม้ขนาดใหญ่ ป่าแห้งๆ ไปจนถึงป่าชื้นๆ ป่าเปียกๆ หรือป่าพรุ และที่เก๋สุดน่าจะเป็นการออกแบบให้มี “บันไดยอดไม้” เส้นทางเดินต้นไม้จากระดับพื้นดิน ที่ค่อยๆ ไต่ระดับขึ้นไปสู่ปลายยอดยอดไม้สูงลิบลิ่ว ที่สุดแสนจะ poetic สามารถมองเห็นผืนป่าจากมุมสูงลงมาได้อย่างน่าทึ่ง
พรรณไม้แปลกๆ มากมายในป่านี้ น่าจะทำให้คนชอบถ่ายรูปต้นไม้ หรือคนรักต้นไม้ทึ่งไปตามๆกัน แต่สำหรับคนไม่รู้จักต้นไม้ อย่างดิฉัน ชอบบรรยากาศในป่าพรุ เพราะมีเสียงสัตว์แปลกๆ ที่มองไม่เห็นตัวอยู่เยอะแยะ ชวนให้จินตนาการถึงรูปร่างหน้าตา แต่อย่างไรก็ตาม มีสิ่งหนึ่งที่น่าดีใจและน่าเสียใจสำหรับป่ากลางเมืองของเรา นั่นคือ ป่าแห่งนี้คงไม่มีสัตว์ใหญ่หลงเหลืออาศัยอยู่แล้ว หรือถ้ายังมีก็ไม่มากนัก เพราะเท่าที่สังเกตด้วยตา ดมกลิ่น และเงี่ยหูฟัง ไม่มีร่องรอยของพวกมันอยู่เลย
นักนิยมไพรหลายคนเคยบอกดิฉันว่า เวลาเดินป่าแล้วเจอทาก อย่าไปเกลียดกลัวหรือรังเกียจมัน แต่จงดีใจที่เจอทาก เพราะทากนั้นกินเลือดสัตว์เป็นอาหาร การมีทากมากมายบอกให้รู้ว่า ป่านั้นยังมีความอุดมสมบูรณ์ มีสัตว์ใหญ่อาศัยอยู่ ความจริงดิฉันเกลียดทากที่สุด แต่มาเดินป่าเมืองตรังไม่เจอทากสักตัว ก็รู้สึกเหงาๆ ไปเหมือนกัน
และถ้าทากเป็นดัชนีชี้วัดความคงอยู่ของสัตว์ป่า
ทากที่หายไปในผืนป่านี้ … ก็เป็นเรื่องที่น่าเศร้า
———————————————————-
ผู้เขียน : วรรณศิริ ศรีวราธนบูลย์
ขอขอบคุณ คุณระลึก หลีกภัย , พี่อู๊ด และ พี่เหมี่ยว แห่งร้านบ้านสวนสุดาพร ที่กรุณาดูแลต้อนรับด้วยมิตรภาพอันอบอุ่น และให้ความสะดวกทุกอย่างในการเดินทางถ่ายทำข้อมูล
