จดหมายถึงดวงดาว ตอน 28 : ทบทวน

ท่ามกลางแสงแดดอันร้อนระอุ เด็กสาวผู้นี้กำลังพยายามพรวนดินในที่แห่งเดิมที่ต้นไม้ของเธอเคยเติบโตและล้มตายไปต่อหน้า เธอบรรจงปลูกต้นไม้ขึ้นใหม่อีกครา “ฉันไม่กลัวหรอกนะ” ว่าวันพรุ่งนี้เธอจะล้มตายไปอีกหรือเปล่า แม้ว่าความพยายามของฉันจะไม่เป็นผลสำเร็จอีกเช่นเคย แต่ฉันจะปลูกเธอแบบนี้เรื่อยไป เด็กสาวพูดกับต้นไม้ที่เธอหมายมั่นว่ามันจะเติบโตได้อย่างสวยงามขึ้นอีกครั้ง “ที่ตรงนี้ เคยเป็นที่ที่ฉันพบเจอดวงดาว” และที่ตรงนี้มีความทรงจำต่างๆ เกิดขึ้นกับฉันมากมาย แต่ฉันมิได้มารอการกลับมาของดวงดาวที่นี่หรอกนะ “งั้นเธอก็มารอสายลมอย่างฉันใช่ไหม?” คำถามจากสายลมดังขึ้น เด็กสาวแหงนหน้าขึ้นไปมองเจ้าของคำถามนั้นด้วยความประหลาดใจ “ฉันรึ? มารอสายลมผู้เหน็บหนาวอย่างเธอ” เด็กสาวพูดพลางหัวเราะชอบใจกับคำถามของสายลม “ดวงดาวยังไม่กลับมาหาเด็กสาวผู้นี้อีกหรือไร เธอถึงได้ลงมือปลูกต้นไม้อยู่ลำพังเช่นนี้” สายลมถามคำถามที่เรียกอารมณ์อ่อนไหวของเด็กสาวได้ดีทีเดียว “ช่างดวงดาวปะไร” เด็กสาวตอบสายลมด้วยอารมณ์ขุ่นเคือง เค้าจะกลับมาหาฉันหรือไม่ ใช่เรื่องอะไรของฉันที่ต้องเฝ้ารอ “หมดศรัทธาในตัวดวงดาวแล้วงั้นรึ?” สายลมเอ่ยคำถามขึ้นอีกครั้ง “ฉันมิได้หมดศรัทธา” เด็กสาวเอ่ยตอบสายลมด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ก็เธอบอกฉันเองมิใช่หรือสายลม ว่าอย่าคาดหวังอะไร ฉันก็เลยพยายามที่จะปลูกต้นไม้เหล่านี้โดยไม่เฝ้ารอดวงดาวไงล่ะ มันต้องเติบโตได้ด้วยสองมือของฉันสิ เธอเองล่ะสายลม ผ่านมาทางนี้เพื่ออะไรกัน? คิดถึงเด็กสาวอย่างฉันหรือเพียงผ่านมาเพื่อเอ่ยคำทักทายฉันเท่านั้น เด็กสาวหันมองหน้าสายลมด้วยแววตาที่เฝ้ารอคำตอบ “เด็กสาวผู้นี้มิได้เปลี่ยนไปเลย” เธอยังคงคาดหวังการมาเยือนของผู้คนอยู่เสมอ จะอยากรู้ไปใยเล่าว่าฉันผ่านมาด้วยเหตุผลอะไร รับรู้เพียงว่าฉันมาหาเธอก็เพียงพอแล้วมิใช่หรือ? “ใช่” เด็กสาวตอบทันทีที่สายลมพูดจบประโยค “ฉันคาดหวังกับการมาเยือนของผู้คนเสมอ” ฉันก็แค่อยากรู้เพียงว่าผู้คนเหล่านั้นจะรู้สึกเช่นเดียวกันกับฉันหรือไม่ มิได้ผิดอะไรมิใช่หรือสายลม หากฉันคาดหวังกับเรื่องเพียงเท่านี้ เด็กสาวพูดพลางหันหน้าหนีสายลม “ฉันรู้ว่ามันไม่ผิดอะไร” แต่นั่นเป็นการคาดหวังที่กดดันผู้คนที่ผ่านมาเยี่ยมเยียนเธอนะเด็กสาว เธอเข้าใจสิ่งที่ฉันพูดใช่ไหม? เด็กสาวพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ “ฉันเข้าใจเธอดีสายลม” เข้าใจสิ่งที่เธอพูด เข้าใจสิ่งที่เธอกำลังรู้สึก และฉันก็เข้าใจว่าเธอผ่านมาด้วยเหตุผลอะไร? ผ่านเลยไปเสียเถิดสายลม ไม่ต้องเอ่ยคำร่ำลากับฉันก็ไม่แปลกอะไร มิตรภาพของเรามันสั้นเกินไป สั้นจนความรู้สึกผูกพันมันไม่สามารถเกิดขึ้นกับเราได้ หากใครคนหนึ่งหายไป หัวใจเราคงไม่รู้สึกหวั่นไหวอะไร ฉันมีเพียงความคาดหวังที่มีให้เธอเท่านั้น มีเพียงความรู้สึกขอบคุณที่เธอผ่านมาในช่วงเวลาที่ฉันเรียกหามิตรภาพ เด็กสาวพูดพลางสวมกอดสายลมไว้แน่น ฉันขอบคุณเธอจริงๆนะสายลม ขอบคุณที่ให้ฉันได้รู้จักการปล่อยวางความคาดหวัง ขอบคุณที่ให้ฉันได้ทบทวนตัวเอง ฉันมิได้อยากสูญเสียทุกมิตรภาพที่ดีไปหรอกนะ แต่บางครั้งเราหนีการจากลาไปไม่ได้จริงๆนะ…ใช่ไหมสายลม? ฉันมิได้คาดหวังว่าเธอจะกลายเป็นมิตรภาพที่แสนดีเช่นดวงดาว มิได้คาดหวังว่าเธอจะเป็นสายลมที่อ่อนโยนของฉันเพียงผู้เดียว เมื่อจุดหมายของเราอยู่คนละเส้น ก็ไม่แปลกอะไรที่เราจะไม่ร่วมเดินทางด้วยกัน แต่สายลมอย่างเธอจะเป็นเพื่อนในความทรงจำที่สวยงามของเด็กสาวอย่างฉัน “ตลอดไป” สายลมนิ่งไปครู่หนึ่งกับคำพูดของเด็กสาวที่กำลังสวมกอดเค้าไว้แน่น เด็กสาวผู้นี้อ่อนไหวกว่าที่สายลมอย่างฉันรับรู้ได้เสียอีก ใครเล่าจะอยากทำร้ายความอ่อนโยนของเธอ ใครเล่าจะอยากผลักอ้อมกอดนี้ออกไปให้พ้นตัว สายลมลูบหัวเด็กสาวอย่างอ่อนโยนแล้วพูดกับเธอว่า “โอบกอดฉันให้แน่นเท่าที่เธอจะทำได้ เผื่อวันพรุ่งนี้เราไม่มีโอกาสนี้อีกแล้ว ฉันจะได้จดจำได้ว่า..ครั้งหนึ่งอ้อมกอดนี้อบอุ่นเพียงใด” ฉันมีความหวังดีให้เธอ หวังดีที่จะเห็นเธอมีความสุขกับทุกๆสิ่งที่เธอปรารถนานะเด็กสาว หากวันพรุ่งนี้ฉันมิได้ผ่านมาทักทายเธอเหมือนเช่นที่เคยทำ ก็อย่าคิดไปว่าฉันทิ้งขว้างมิตรภาพที่กำลังก่อตัวนี้ทิ้งเสียแล้ว แต่ฉันมีทางเดินที่ต้องเดิน มีสิ่งที่ต้องทำ ซึ่งก็ไม่ต่างจากเธอ เธอมีฝันที่กำลังเดิน มีศรัทธาที่กำลังไขว่คว้า คิดถึงฉันได้เสมอถ้านั่นทำให้หัวใจเธอเป็นสุข ฉันมิชอบการเอ่ยคำร่ำลากับใคร เพราะนั่นอาจหมายถึงการจากไปโดยไม่หวนกลับมาพบเจอกัน ฉันจะทิ้งเพื่อนที่อ่อนโยนอย่างเธอได้เช่นไรกัน เพื่อนที่อยากรู้จักตัวตนฉัน เพื่อนที่เอ่ยปากให้ฉันหยุดพักตรงนี้เมื่อฉันเหนื่อยล้า สายลมพูดพลางค่อยๆปล่อยอ้อมกอดของเด็กสาวออกอย่างเบามือ ดูแลตัวเองให้ดีนะเด็กสาว อย่าหมดศรัทธากับทุกสิ่งที่เธอเคยมี สักวันดวงดาวจะต้องกลับมาหาเธอ เชื่อฉันเถิด “เธอรู้ได้อย่างไรว่าดวงดาวจะกลับมา” เด็กสาวเอ่ยคำถามขึ้นถามสายลม “มิตรภาพ” กว่าจะก่อตัวขึ้นมาได้ มันใช้เวลา ใช้ความรู้สึกไม่น้อยเลยนะ แล้วดวงดาวนั่นหรือจะทิ้งมิตรภาพที่แสนดีนี้ไว้ข้างหลังได้ หากฉันเป็นดวงดาวฉันจะกลับมาหาเด็กสาวผู้นี้อย่างแน่นอน สายลมค่อยๆ เดินจากเด็กสาวไปจนไกลลับตา เด็กสาวทิ้งตัวลงนั่งบนผืนทราย ทบทวนความรู้สึกของตัวเองในเวลานี้ “บางครั้งมนุษย์เราก็ชอบไขว่คว้าหาบางสิ่งมาตอบแทนความรู้สึกบางอย่างที่ขาดหาย โดยลืมคิดไปว่าแท้ที่จริงแล้วสิ่งเหล่านั้นที่เราไขว่คว้าหามา มิเคยตอบแทนบางสิ่งที่ขาดหายไปได้จริงๆ เลยสักครา”

You may also like...