จดหมายถึงดวงดาว ตอน 22: ปล่อย

เช้าอีกวันกับการเริ่มต้นใหม่อีกครั้งของเด็กสาว เธอมิได้ขังความเศร้าในวันวานไว้กับตัวเองเหมือนเช่นเคย เด็กสาวกำลังงุ่นอยู่กับการเก็บรูปภาพที่แขวนอยู่ที่ผนัง เธอกำลังพยายามปลดมันลงทีละรูปเพื่อเก็บมันห่อกระดาษสีขาวอย่างดีแล้วบรรจงวางใส่กล่องไม้ขนาดใหญ่เพื่อนำไปแจกจ่ายให้กับเด็กน้อยข้างบ้านที่ชื่นชมในภาพวาดเหล่านั้นเหมือนเช่นเดียวกับเธอ เธอไม่รู้สึกเสียดายภาพวาดพวกนี้เลยสักนิด ทั้งที่พยายามวาดมันอย่างพยายามอยู่หลายปี บัดนี้ผนังห้องนอนของเธอที่เคยเต็มไปด้วยภาพวาดที่หลากหลายได้กลายเป็นเพียงผนังสีขาวที่ว่างเปล่า เธอบรรจงทาสีผนังห้องนอนของเธอใหม่ดูสว่างสดใสขึ้นกว่าเช่นเคย “เก้าอี้” ตัวเดิมของเด็กสาวที่เธอไม่เคยทาสีมันใหม่ ไม่เคยโยกย้ายตำแหน่งของมันแม้เพียงสักครา บัดนี้เธอโยกย้ายตำแหน่งของมันโดยมิได้ลังเลใจแม้เพียงสักนิด เด็กสาวบรรจงจัดดอกไม้สีแดงสดใสใส่แจกันแก้ววางไว้ข้างๆ เก้าอี้ตัวที่เธอโปรดปราน “ห้องๆ นี้น่าอยู่ขึ้นทันตาเห็น คงจะดีกว่านี้นักหากบนใบหน้าของเจ้าของบ้านหลังนี้เต็มเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้ม” เสียงทักทายจากมิตรภาพที่ไม่เคยห่างหายไปไหน “ดวงดาว” ส่งรอยยิ้มพร้อมคำทักทายให้เด็กสาวอย่างจริงใจ เด็กสาวส่งยิ้มให้ดวงดาวราวกับว่าเธอมิได้สูญเสียสิ่งที่รักไปสักนิด พลางจูงมือดวงดาวไปนั่งบนเก้าอี้ตัวโปรดของเธอ ชื่นชมเจ้าดอกไม้ในแจกันแก้วที่เธอลงมือจัดมันเองกับมือ “มันสวยงามไหมดวงดาว” เด็กสาวตั้งคำถามถามดวงดาว “สวยงามสิ” ดวงดาวตอบโดยไม่ต้องคิดเลยสักนิด ทั้งคู่ชื่นชมความสวยงามของดอกไม้นั้นอยู่พักใหญ่ ดวงดาวประหลาดใจไม่น้อยจ้องมองเด็กสาวด้วยความสงสัย แต่ก็รู้สึกพอใจไม่น้อยที่เห็นเด็กสาวมิได้มีแววตาเศร้าเหมือนเช่นเคยมา จะด้วยเหตุผลอะไรก็ตามแต่ดวงดาวอย่างฉันมิได้อยากรู้เหตุผลจากเธอสักนิด เพราะฉันรู้ว่าเธอกำลังพยายามปล่อยทุกอย่างให้ผ่านพ้นไปเพื่อเริ่มต้นชีวิตใหม่อีกครั้ง ฉันเชื่อว่าเด็กสาวผู้นี้จะผ่านมันไปได้ รอยยิ้มของเธอจะค่อยๆ คืนกลับมา ภาพของเด็กสาวกับดวงดาวภาพนี้เป็นภาพหนึ่งที่สวยงามไม่น้อยทีเดียว เด็กสาวเอนศีรษะพิงไหล่ดวงดาวไว้สายตาจับจ้องไปที่ที่ต้นไม้ของเธอเคยเติบโต สีหน้าของเด็กสาวเต็มไปด้วยรอยยิ้ม “ความสวยงามในวันวานนั้น..ไม่ได้ถูกวันเวลาพรากเอาความสวยงามนั้นไปจากเรา” เด็กสาวเอ่ยขึ้นมาเบาๆ เหตุผลที่ฉันต้องเก็บภาพวาดเหล่านั้นออกจากผนังห้องเสียบ้าง ก็เพื่อต้องการปล่อยให้ความทรงจำบางอย่างมันผ่านพ้นไป ฉันต้องเริ่มต้นใหม่กับวันใหม่ๆ อย่าปล่อยให้ความทรงจำที่เก็บสะสมไว้นานนับปีย้อนกลับมาทำร้ายเราในวันอ่อนแรง ฉันรู้สึกตัวเองอ่อนแอมากขึ้นในวันที่รู้ว่าตัวเองกำลังสูญเสียสิ่งที่รัก เพราะฉันมัวแต่ขังตัวเองเอาไว้กับภาพความสวยงามในวันวาน หากวันนี้ภาพความทรงจำเหล่านั้นไม่มีเหลือไว้ในห้องนั้นแล้ว ก็ไม่มีอะไรย้อนกลับมาทำร้ายฉันได้ในวันอ่อนแรงอีกแล้วล่ะดวงดาว เด็กสาวพูดพลางน้ำตาเอ่อ แต่สีหน้าของเธอยังคงมีรอยยิ้มอยู่อย่างนั้น “การสูญเสียครั้งนี้สอนให้ฉันรู้จักเรียนรู้การใช้ชีวิตมากขึ้น” เด็กสาวเอ่ยประโยคนี้ ทำให้ดวงดาวน้ำตาเอ่อคลอ ดวงดาวหันไปพูดกับเด็กสาวว่า “เราต้องรู้จักปล่อยบางสิ่งที่สวยงามไปจากชีวิตเราเสียบ้าง เหมือนเช่นที่เธอทำนั่นล่ะ การที่เราเก็บแต่สิ่งดีดีไว้ในความทรงจำมันก็ดีตรงที่ว่า เมื่อเวลาที่นึกถึงขึ้นมามันทำให้เรารู้สึกสุขใจไม่น้อย แต่หากความทรงจำที่เราเก็บเอาไว้มันมากมายจนล้นเกินไป มันก็อาจส่งผลทำให้คนบางคนก้าวเดินหน้าไม่ได้เสียที เพราะมัวแต่หลงชื่นชมอยู่กับความสุขที่เก็บกักไว้ได้เพียงความทรงจำเท่านั้น ทุกๆก้าวที่เราก้าวเดินผ่านมาแล้ว เมื่อหันหลังกลับไปมองทุกก้าวที่ผ่านมานั้นก็คือความทรงจำของคนเราทั้งนั้น หากเราเก็บมันเป็นภาพความทรงจำซะหมด เธอว่าหัวใจเล็กๆ ดวงนี้จะมีวันเต็มไหมล่ะ? ดวงดาวพูดพลางจับมือเด็กสาวเอาไว้อย่างเอ็นดู ทั้งคู่ไม่สนทนาใดๆต่อ เด็กสาวเข้าใจคำว่า “ปล่อยบางสิ่งที่สวยงาม” ได้เป็นอย่างดี เธอเปรยออกมาเบาๆ สายตายังคงจ้องมองไปที่ที่เคยมีต้นไม้ต้นนั้นของเธอ “ฉันจำเป็นต้องปล่อยเธอไปจากความทรงจำของฉัน เพราะฉันต้องก้าวเดินเพื่อเผชิญกับความเป็นจริงของชีวิตในวันพรุ่งนี้ที่รอฉันอยู่ แต่เธอจะเป็นความสวยงามเดียวที่ฉันรู้ว่าจะไม่มีวันย้อนกลับมาทำร้ายฉันได้ในวันอ่อนแรง เราทั้งสองจะเติบโตไปด้วยกันได้แม้จะอยู่กันละที่ละทาง สักวันเราจะเป็นความทรงจำที่แสนสวยงามสำหรับคนอื่นๆ ที่รายล้อมรอบตัวดูบ้างให้ได้”