จดหมายถึงดวงดาว ตอน 19: คำพูดที่ไม่มีเสียง

ฉันปรารถนาเพียงแค่ได้เห็นเธอเป็นสุข และปรารถนาเพียงแค่ทำหน้าที่เป็นเพื่อนร่วมทางส่งเธอถึงฝั่งฝันได้สำเร็จในสักวัน นั่นล่ะคือแรงปรารถนาที่ต้องการทำให้ได้ แต่แล้วแรงปรารถนาเหล่านี้คงกลายเป็นเพียงแค่คำพูดที่ไม่มีเสียงเท่านั้น เด็กสาวพูดพลันหันหน้าไปยิ้มให้ดวงดาว สักวันเธอก็คงเดินจากฉันไปอีกคนใช่ไหมดวงดาว? ทำไมถึงคิดเช่นนั้นล่ะ ดวงดาวตั้งคำถามถามเด็กสาวผู้อยู่ตรงหน้าที่แววตาเต็มเปี่ยมไปด้วยความหวั่นกลัว เด็กสาวพยายามฝืนยิ้มให้ดวงดาวราวกับว่าเธอไม่ได้หวาดกลัวสิ่งใด แต่ก็เช่นเคย แม้เธอจะพยายามปิดบังมันเท่าไหร่ ดวงดาวก็อ่านความหวั่นกลัวของเธอได้ในแววตาคู่นั้น “หากเธอปรารถนาเพียงแค่ทำหน้าที่เป็นเพื่อนร่วมทางให้ใครสักคนเดินทางถึงฝั่งฝันได้สำเร็จในสักวัน” ใยต้องหวั่นกลัวเมื่อใครคนนั้นต้องหันหลังให้เราเมื่อเค้าถึงฝั่งฝันได้ เด็กสาวได้แต่นิ่งเงียบเมื่อได้ฟังคำพูดนั้นจากดวงดาว ทั้งคู่นั่งอยู่ด้วยกันอย่างนั้นในความเงียบงันชั่วครู่หนึ่ง เด็กสาวก็เอ่ยคำพูดขึ้นมาว่า “นั่นสินะดวงดาว” ใยฉันต้องหวั่นกลัว? หากนั่นคือแรงปรารถนาที่ต้องการ เพียงแต่ว่าฉัน…หวั่นกลัวว่าตัวเองจะไม่สามารถเอ่ยให้เค้าเข้าใจในเจตนาดีๆที่ฉันมีได้ ก็เพียงเท่านั้นล่ะดวงดาว ร้อยคำพูดที่ถูกเรียงร้อยไว้สวยหรู หวังเพียงจะเอ่ยให้เค้าเข้าใจในวันที่อ่อนแรง สุดท้ายคำพูดเหล่านั้นไม่เคยมีเสียงใดสะท้อนออกมาให้ใครได้ยิน ฉันมิได้หวั่นกลัวการจากลา มิได้หวั่นกลัวการสูญเสีย และมิได้หวั่นกลัววันที่ตัวเองไม่เหลือใคร แต่ฉัน…”หวั่นกลัวคำพูดที่ไม่มีเสียง” ใช่ไหมล่ะ? ดวงดาวพูดขึ้นก่อนที่เด็กสาวจะพูดประโยคนั้นออกมา “ใช่” ฉันกลัวคำพูดที่ไม่มีเสียง กลัวจริงๆ นะดวงดาว คงไม่มีใครอ่านความรู้สึกของฉันผ่านแววตาได้เสมอไปมิใช่หรือ หากผู้คนรอบตัวเค้าสามารถอ่านได้เหมือนเช่นที่เธอทำ ฉันก็คงมิต้องหวั่นกลัวว่าใครจะไม่ได้ยินคำพูดของฉันหรอกนะดวงดาว เด็กสาวพูดพลางหลบหน้าหนีสายตาจากดวงดาวที่คอยจับจ้องเด็กสาวอย่างไม่ลดละ เด็กสาวเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ตัวโปรดของเธอ ความอ่อนแรงถูกถ่ายทอดทิ้งโดยหมดสิ้นบนเก้าอี้ตัวเดิมที่อ้าแขนรับทุกความอ่อนล้าของเด็กสาวผู้นี้โดยไม่เคยเหนื่อยหน่าย เก้าอี้ตัวนี้เป็นอีกมิตรภาพที่เด็กสาววางไว้ในหัวใจ “คำพูดของฉัน จะมีเสียงสำหรับเก้าอี้ตัวนี้เสมอ” แต่นั่นฉันควรดีใจไหมล่ะดวงดาว สิ่งไม่มีชีวิตกลับได้ยินเสียงที่ฉันต้องการเอ่ย แต่สิ่งมีชีวิตที่ฉันต้องการให้เค้าได้ยินและรับรู้ กลับสัมผัสมันไม่ได้ เด็กสาวพูดพลางมองเก้าอี้ของเธออย่างชื่นชม “ฉันมิเคยคิดอิจฉาเก้าอี้ตัวนี้ ที่ถูกเด็กสาวผู้เป็นที่รักวางมันไว้เป็นมิตรภาพหนึ่งในหัวใจ” เพราะฉันรู้ว่าทำไมเก้าอี้ตัวนี้ถึงได้ยินทุกเสียงจากคำพูดของเด็กสาว ดวงดาวอย่างฉันเสียอีกที่ทำหน้าที่มิตรภาพอย่างบกพร่อง ดวงดาวพูดตัดพ้อเด็กสาวด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง “นี่เธอกำลังเปรียบเทียบตัวเองกับสิ่งไม่มีชีวิตหรือดวงดาว?” เด็กสาวหัวเราะชอบใจ “นี่ฉันทำให้ดวงดาวของฉันมีแววตาที่ดูเศร้าเช่นนี้ได้ด้วยหรอกหรือ” อย่าน้อยใจไปเลยดวงดาว เธอบอกฉันว่าเธอรู้มิใช่หรือว่าทำไมเก้าอี้ตัวนี้ถึงได้ยินทุกเสียงจากคำพูดของฉัน นั่นก็เพราะว่าฉันจะทิ้งตัวเองลงนั่งเก้าอี้ตัวนี้เสมอในวันที่ฉันอ่อนแรง และฉันก็จะพูดทุกอย่างที่อยู่ในใจผ่านเก้าอี้ตัวนี้ มิใช่เพื่อให้เก้าอี้ตัวนี้อ้าแขนรับฉันเสมอ แต่พูดเพื่อให้ความทุกข์ที่อยู่ในหัวใจได้ระบายออกมาผ่านเก้าอี้ตัวนี้เท่านั้นหากฉันไม่อยากหวั่นกลัวกับคำพูดที่ไม่มีเสียง มันก็คงไม่ยากเท่าไหร่หรอกดวงดาว เพียงแค่ฉันเอ่ยสิ่งที่อยู่ในหัวใจออกมาเสียบ้าง ผู้คนรอบตัวก็คงได้ยินทุกเสียงของฉันเช่นกันใช่ไหม? เด็กสาวพูดอย่างเข้าใจว่าเหตุใดคำพูดของเธอถึงไม่มีเสียงในสายตาคนรอบตัว “แล้วทำไมเธอถึงไม่ทำให้คนรอบตัวได้ยินเสียงจากคำพูดของเธอเหมือนเช่นเก้าอี้ตัวนั้นล่ะ?” ดวงดาวตั้งคำถามถามเด็กสาวอีกครั้ง เธออยากรู้คำตอบนั้นหรือดวงดาว? ดวงดาวพยักหน้ารับเด็กสาวด้วยใจจดจ่อรอฟังคำตอบของเธอ “หากฉันพูดทุกอย่างที่อยู่ในหัวใจ บางคนอาจรับฟังเสียงพูดของฉันอย่างเข้าใจเจตนารมย์ แต่บางคนอาจไม่เข้าใจเสียงที่ฉันต้องการสื่อให้เค้าฟัง หรืออาจตีความหมายดีดีที่ฉันถ่ายทอดผิดเพี้ยนเปลี่ยนไปจากความเป็นจริงล่ะดวงดาว ฉันไม่อยากทำลายความหวังดี ไม่อยากทำลายมิตรภาพที่อยากให้ยั่งยืนถาวรไงล่ะดวงดาว ฉันถึงได้เลือกเก็บบางอย่างเอาไว้ในหัวใจเสียบ้าง เพื่อมิให้บางคำพูดถูกถ่ายทอดออกมาเป็นเสียงเพื่อไปทำลายสิ่งที่ควรรักษาเอาไว้ เหตุที่ฉันพูดทุกอย่างให้เก้าอี้ตัวนั้นฟัง มิใช่ว่าความสำคัญของดวงดาวจะลดน้อยลง หรือมิตรภาพในหัวใจจะถูกสิ่งใดมาแทนที่ แต่ในบางครั้งฉันเลือกจะระบายทุกอย่างผ่านเก้าอี้ตัวนี้เพียงเพราะเหตุผลเดียวที่ว่า เก้าอี้ตัวนี้ก็เป็นเหมือนฉันในบางเวลาที่แม้จะอยากเปล่งเสียงตามคำพูดที่เรียงร้อยไว้เป็นถ้อยคำเพียงใด ก็จะเลือกเก็บมันเอาไว้เพียงเพื่อรักษาความสวยงามหนึ่งให้ยาวนานกว่า “มันก็เป็นเพียงเก้าอี้ตัวหนึ่งที่อาจมีหลายคำพูดที่อยากจะบอกกับฉัน แต่มันก็คงไม่สามารถทำให้ฉันได้ยินเสียงนั้นได้เช่นกัน”

You may also like...

Leave a Reply

Your email address will not be published.

You may use these HTML tags and attributes: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <strike> <strong>