จดหมายถึงดวงดาว ตอน 17: โบยบิน

“มิตรภาพ” ที่ถูกก่อตัวขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ มันช่างเป็นภาพที่งดงามนัก รอยยิ้มและเสียงหัวเราะของเด็กสาวผู้นี้กับมิตรภาพที่เธอไม่ต้องการหาคำตอบ “ดวงดาว”  เพื่อนที่อยู่ข้างเธอเสมอไม่ว่าอารมณ์ใด มิตรภาพที่เรียกเสียงหัวเราะให้เธอได้เสมอมา ทั้งสองวิ่งเล่นใต้ต้นไม้ที่เติบโตออกกิ่งก้านเป็นร่มเงาให้เด็กสาวอย่างสวยงาม มันคือความหวังเดียวที่เด็กสาวผู้นี้รักษาไว้อย่างตั้งใจด้วยความฝันที่เต็มเปี่ยมว่าสักวันมันจะเติบโตไปพร้อมๆกับเธอ ทั้งสองทิ้งตัวลงนั่งพักใต้ต้นไม้ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม “ไม่บ่อยนักหรอกกับภาพรอยยิ้มแบบนี้จากเด็กสาวของฉัน” คำพูดของดวงดาวทำให้เด็กสาวหยุดนิ่ง เธอเลี่ยงที่จะสนทนาหัวข้อนี้กับดวงดาว พลางเปลี่ยนหัวข้อสนทนาใหม่ “เคยอยากเป็นนกน้อยบนท้องฟ้าบ้างไหม?” คำถามของเด็กสาวเอ่ยขึ้นถามดวงดาว ดูนกตัวนั้นสิ น่าอิจฉามันไม่น้อยได้โบยบินไปในที่ที่อยากไป ได้อยู่ใต้ฟ้าที่งดงามมีแต่ผู้คนแหงนหน้าขึ้นไปมอง ปรารถนาจะเป็นเช่นนกน้อย เพียงเพื่อจะโบยบินได้ดังใจ เด็กสาวไม่พูดอะไรต่อ สายตาจับจ้องที่นกตัวนั้นอย่างตั้งใจ ดวงดาวนิ่งเงียบรอฟังเด็กสาวอย่างจดจ่อ “แต่ทุกวันนี้ ฉันไม่เคยปรารถนาจะเป็นนกน้อยโบยบินอยู่บนท้องฟ้าอีกเลย” ทำไมล่ะ? เธอไม่อยากโบยบินอยู่ใต้ฟ้าที่งดงามแล้วหรอกหรือ? คำถามของดวงดาวทำให้เด็กสาวละสายตาจากนกตัวนั้น “หากผู้คนต้องการแค่เพียงจับจ้องท้องฟ้าที่งดงาม นกน้อยกี่ร้อยตัวก็ไร้ความหมายอยู่ดี” เด็กสาวหันมายิ้มให้ดวงดาวที่รอฟังด้วยใบหน้าที่จดจ่อ “ฉันปรารถนาจะเป็นนกตัวนั้น” ด้วยเหตุผลที่ว่าผู้คนที่อยู่รายล้อมตัวฉันมักชอบแหงนหน้ามองฟ้า แล้วชื่นชมให้ฉันได้ยินเสมอว่าท้องฟ้างดงามสำหรับเค้าเสมอ ทุกครั้งที่เค้าท้อหรือเหนื่อยล้า เค้าจะทิ้งตัวลงนอนในที่แห่งหนึ่งแล้วแหงนหน้าดูท้องฟ้านั้นด้วยความสุขใจ ทิ้งทุกอารมณ์ที่เหนื่อยล้าทั้งหมดได้ เพียงเพื่อต้องการชื่นชมความสวยงามบนนั้นเท่านั้นเอง และหากฉันจะแอบฝันว่าตัวเองเป็นนกน้อยที่โบยบินอยู่บนนั้นได้บ้าง เพื่อต้องการให้คนที่ชื่นชมท้องฟ้า ละสายตามาชื่นชมนกน้อยที่มีชีวิตตัวนี้โบยบินคู่ฟ้าที่งดงามบ้าง มันคงดีไม่น้อย..แต่สุดท้ายแม้ฉันจะโบยบินได้สูงเพียงไร ก็ไม่เคยเข้าตาคนที่แหงนหน้ามองขึ้นมาจากตรงนั้นอยู่ดี มันจะมีประโยชน์อะไรหรือดวงดาวที่ฉันจะโบยบินอยู่ท่ามกลางความสวยงามเหล่านั้น เพราะถึงอย่างไรเค้าก็ไม่เคยหันมาชื่นชมฉันอยู่ดี ด้วยเหตุผลนี้ฉันจึงไม่ปรารถนาจะเป็นนกน้อยตัวนั้นอีกเลย…”ถ้าหากฉันเป็นเธอ ฉันจะโบยบินอยู่ใต้ฟ้าที่งดงามนั้นโดยไม่ต้องใส่ใจว่า มีใครจับจ้องมองเราอยู่จากข้างล่างนั่น” ดวงดาวเอ่ยกับเด็กสาว ทุกสิ่งมีชีวิตย่อมมีค่า มีความสวยงามที่แตกต่างกันไป สุดแล้วแต่ว่าใครจะชื่นชมด้วยอารมณ์ใด ใยต้องเลิกโบยบินด้วยเหตุผลที่ว่าใครไม่ชื่นชมเรา เธอต้องยอมทิ้งฝันเพื่อคนเพียงไม่กี่คนหรอกหรือ แล้วคนที่ชื่นชมเธออยู่ข้างหลังล่ะ จะต้องหมดฝันกับการเลิกโบยบินของเธอด้วยหน่ะหรือ ท้องฟ้านั่นอาจงดงามสำหรับใครหลายๆคนที่รายล้อมตัวเธอ แต่สำหรับใครอีกหลายๆคน ที่เฝ้ารอนกน้อยตัวนี้โบยบินผ่านเพื่อเติมเต็มความงดงามที่เค้าเฝ้าชื่นชมล่ะ อย่าพยายามเป็นสิ่งหนึ่งเพียงเพื่อต้องการให้คนบางคนชื่นชม และอย่าเลิกเป็นสิ่งที่ตัวเธอรัก เพียงเพื่อต้องการให้คนบางคนชื่นชมในสิ่งที่ตัวเธอไม่ได้รักและเป็นมันไม่ได้ หากเธอรักและฝันจะโบยบินเช่นนกน้อยตัวนั้น ก็จงโบยบินอยู่ใต้ฟ้าที่งดงามเหล่านั้น เชื่อเถอะว่ามีใครอีกหลายคนกำลังแหงนหน้ามองดูนกน้อยตัวนี้โบยบินอย่างงดงามอยู่ข้างล่างนั่นเช่นกัน แม้ฉันจะเป็นดวงดาวเคียงคู่ท้องฟ้าที่สวยงามเหล่านั้น ยังอดเผลอใจไม่ได้ที่จะคอยแอบมองนกน้อยตัวนี้โบยบินไปข้างหน้าอย่างแข็งแรง สองปีกของเธอจะพาเธอไปถึงฝันได้ไม่ยากหรอก “เชื่อฉันสิ”