จดหมายถึงดวงดาว ตอน 11: ความเฉยชาที่ไม่เคยชิน

บรรยากาศยามเย็น เด็กสาวนั่งรำพันกับความคิดของตัวเอง พระอาทิตย์ที่ค่อยๆตกลับขอบฟ้า มันเหงาเช่นนี้นี่เองในวันที่ไร้เงา “มิตรภาพ” กี่ครั้งกี่คราวกันนะที่ฉันต้องนั่งทบทวนความรู้สึกเหล่านี้ ทำไมถึงไม่รู้สึกชินชากับชีวิตแบบนี้เสียที เด็กสาวย้อนมโนภาพกลับไปในวันที่เธอมีชีวิตที่รายล้อมด้วยมิตรภาพ บางครั้งความสุขในวันวานก็ยังหล่อเลี้ยงชีวิตคนบางคนให้มีรอยยิ้มได้เสมอ แม้ว่าวันเวลาเหล่านั้นจะเลยผ่านมานานพอแล้ว “ต้นไม้ของฉัน” ทุกครั้งที่ล้มตัวลงนอน แหงนหน้าขึ้นไปมองความสวยงามของเธอ ฉันรู้แต่เพียงว่าเธอยังพัดไหวตามแรงของกระแสลมเสมอ เหงาบ้างไหม? อยู่บนนั้นเพียงลำพัง ฉันดูแลเธอได้จากพื้นดินตรงนี้ ค่อยๆมองเห็นการเติบโตของเธอที่ดูห่างไกลออกไป หากวันหนึ่งเธอเติบโตจนฉันไม่สามารถนั่งชื่นชมเธอจากมุมนี้ได้ อย่าได้ลืมวันที่เราเติบโตมาพร้อมกันได้ไหม? เด็กสาวพูดพลางใช้มือปาดน้ำตาให้แห้งก่อนจะลุกขึ้นทักทาย “มิตรภาพ” จากดวงดาวที่คุ้นเคย เธอสวมกอดดวงดาวไว้แน่นกว่าทุกๆครั้งที่เคยทำ “ทำไมกอดฉันแน่นเพียงนี้ล่ะ?” คำถามจากดวงดาวถามขึ้นทันทีที่รู้สึกได้ถึงอ้อมกอดที่ไม่เคยเกิดขึ้นกับตัวเอง เด็กสาวค่อยๆผละอ้อมกอดที่แสนอบอุ่นออกจากดวงดาว “เพราะฉันกลัวว่าดวงดาวจะไม่รู้ว่าฉันยังรู้สึกดีๆกับดวงดาวเหมือนเดิมไงล่ะ” คำตอบของเด็กสาวทำให้ดวงดาวนิ่งเงียบ ก่อนจะเอ่ยปลอบใจเด็กสาวที่อยู่ตรงหน้าด้วยความเคยชิน “ฉันรู้สึกได้ถึงความรู้สึกดีดีของเธอจากอ้อมกอดเมื่อครู่นี้” เด็กสาวพูดขึ้นทันทีว่า ฉันดีใจที่ดวงดาวยังรู้สึกและสัมผัสมันได้ว่าฉันยังรู้สึกเช่นไร ฉันไม่ชอบเลยอ้อมกอดของใครสักคนที่บอกอะไรเราไม่ได้สักอย่าง ทุกครั้งที่ถูกสวมกอดฉันรู้สึกถูกกอดไว้ด้วยความเคยชิน ความเฉยชาของคนที่สวมกอดเรามันทำให้หัวใจแทบจะหยุดเต้น ท่าทีที่แสดงออกว่ายังเป็นเช่นเคย แต่ความรู้สึกที่ถูกซ่อนเร้นไว้ใต้อ้อมกอดมันไร้ความรู้สึกสิ้นดี ความเฉยชาของมิตรภาพที่ใช้เวลานานเท่าไหร่ฉันก็ไม่เคยชินกับความเฉยชาเหล่านั้นได้สักครา ดวงดาวพยักหน้ารับฟังคำพูดของเด็กสาวที่วันนี้ดูเธอช่างอ่อนแรงกว่าทุกวัน เด็กสาวของฉันจงเป็นเด็กสาวที่ใส่ใจความรู้สึกของคนอื่นเช่นนี้ตลอดไปเถอะนะ เพราะนั่นจะเป็นทางเดียวที่คนอื่นจะไม่มีวันรู้สึกถึงความเฉยชาจากเธอได้เลย หากอ้อมกอดที่เธอปรารถนาจะไร้ซึ่งคำตอบที่เธอต้องการก็จงหาคำตอบของตัวเองให้ชัดเจนก่อนที่จะอ้าแขนรับอ้อมกอดนั้น หากเธอไม่เคยชินกับความเฉยชาเหล่านั้น จะอ้าแขนรับอ้อมกอดที่ไม่เคยได้คำตอบเหล่านั้นทำไม? จงอ้าแขนรับ “มิตรภาพ” และผละอ้อมกอดของความไม่จริงให้พ้นอกเราให้ได้ ดวงดาวยิ้มให้เด็กสาวพร้อมสวมกอดเธอไว้อีกครั้งก่อนจะเอ่ยพูดกับเธอว่า “ฉันรู้ว่าเธอรู้สึกได้ถึงความรู้สึกของฉันจากอ้อมกอดนี้เหมือนฉันที่รู้สึกได้เสมอทุกครั้งที่ถูกเธอสวมกอด”

You may also like...

Leave a Reply

Your email address will not be published.

You may use these HTML tags and attributes: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <strike> <strong>