จดหมายถึงดวงดาว ตอน 10: บนเก้าอี้ตัวเดิม
ดวงอาทิตย์กำลังจะตกขอบฟ้า บรรยากาศแบบนี้ทำให้ฉันนึกถึงเก้าอี้ตัวหนึ่งที่เป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันในวันเหน็บหนาว ครั้งหนึ่งฉันเคยนั่งอยู่กับมัน เฝ้ามองท้องฟ้าในมุมๆหนึ่งที่ฉันเชื่อเสมอว่านั่นคือมุมที่สวยงามที่สุด ฉันนั่งอยู่ตรงนั้นทุกๆวัน และไม่เคยแม้แต่จะคิดขยับเก้าอี้ตัวนั้นเพื่อเปลี่ยนมุมไปชื่นชมท้องฟ้าจากมุมอื่นเลย เพราะเหตุผลเดียวที่ว่า “ฉันกลัว” ว่ามุมอื่นของท้องฟ้าจะไม่สวยงาม และถ้าฉันเปลี่ยนที่นั่งจากตรงนี้แล้ว เมื่อวันเวลาผ่านเก้าอี้ตัวนี้จะมีใครมาจับจอง นั่งชื่นชมท้องฟ้าที่สวยงามแทนที่ฉันหรือเปล่า ทุกครั้งที่ฉันเจอกับปัญหาอะไรมา ฉันสามารถทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ตัวนั้นได้โดยไม่ต้องเอ่ยถามมันเลยว่า “ต้องการฉันหรือเปล่า” ไม่เคยมีคำปฏิเสธ และไม่เคยมีคำร่ำลา เพราะมันก็ยืนกรานจะไม่ไปไหนเช่นกัน มันเลยกลายเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันในเวลานั้น “แล้วเก้าอี้ตัวนั้นไปไหนเสียล่ะ?” คำถามจากดวงดาวเอ่ยถามขึ้น เด็กสาวยิ้มให้ดวงดาวก่อนตอบไปว่า “มันยังวางอยู่ที่เดิมเสมอ” ครั้งหนึ่งฉันเคยลองขยับเก้าอี้ตัวนั้น เพื่อเปลี่ยนไปชื่นชมท้องฟ้าจากมุมอื่นดูบ้าง ท้องฟ้ามุมอื่นมันก็สวยงามไม่แพ้กันหรอกนะดวงดาว แต่ว่าความสวยงามมันไม่อาจเหมือนกันได้เท่านั้นเอง “แล้วเธอชอบมุมไหนของท้องฟ้า?” เด็กสาวมองท้องฟ้าด้วยใบหน้าที่ครุ่นคิด ถ้าฉันตอบว่า ฉันชอบทุกๆมุมของท้องฟ้าล่ะ เมื่อก่อนฉันนั่งชื่นชมความสวยงามของท้องฟ้าบนเก้าอี้ตัวนั้นในมุมๆเดียว เพราะฉันเชื่อว่ามันคือมุมที่สวยงามที่สุด แต่แล้ววันหนึ่งกระแสลมได้พัดผ่านมาทำให้ท้องฟ้าเปลี่ยนสีเป็นสีฟ้ามากขึ้น ทำให้ความเชื่อของฉันที่มีแปรเปลี่ยนไป ฉันกล้าจะขยับเก้าอี้เพราะสายลมทำให้ฉันเข้าใจว่า “ความสุขอยู่ที่ใจเราเท่านั้นเอง” และยังให้ฉันได้เรียนรู้ว่าไม่ว่าจะมองท้องฟ้าจากมุมใด ท้องฟ้าก็สวยงามได้เสมอ แต่แล้วเมื่อกระแสลมนั้นพัดผ่านฉันไปไม่นานท้องฟ้าก็กลายเป็นสีเดิมเช่นวันวาน ฉันก็ขยับเก้าอี้กลับไปที่มุมเดิมมุมนั้นเช่นเคย เฝ้ามองท้องฟ้าจากมุมเดิมที่ฉันคุ้นเคย ไม่ว่าจะมองมันด้วยความรู้สึกใด มันจะสวยงามเสมอไม่เคยเปลี่ยน ตั้งแต่นั้นฉันไม่เคยขยับเก้าอี้ตัวนั้นอีกเลย เพราะฉันรู้แล้วว่าความสวยงามของสิ่งๆหนึ่งมันไม่ได้อยู่ที่ว่า “เรามองมันที่มุมใด” หากแต่อยู่ที่ว่า “เราจำกัดสิ่งนั้นว่ามันสวยงาม” หากเป็นเช่นนั้นเราจะมองมุมไหนมันก็ล้วนสวยงามทั้งนั้น ในความสวยงามที่เราชื่นชมมันจะมีมุมหนึ่งเสมอที่คนอื่นมองมันไม่สวยงาม และเช่นเดียวกันในความสวยงามที่เราไม่ชื่นชมมันก็จะมีมุมหนึ่งที่คนอื่นมองมันว่าเป็นสิ่งสวยงาม “แล้วทุกวันนี้เธอกลับไปนั่งเก้าอี้ตัวเดิมตัวนั้นอยู่หรือเปล่า?” เด็กสาวพยักหน้ารับให้ดวงดาว นั่งสิ เพราะฉันก็อดไม่ได้ที่จะแอบมองท้องฟ้าจากมุมๆนั้นบนเก้าอี้ตัวเดิมตัวเดียวที่ฉันมีมาตลอด ไม่ว่าสิ่งรอบกายจะเปลี่ยนไป เก้าอี้ตัวนั้นยังเป็นเพื่อนที่ดีที่รอรับฉันทุกอารมณ์ในมุมๆนั้นที่ใครคนอื่นไม่มีวันมองเห็นมันเหมือนที่ฉันมองเห็น
