ตอน 7: ความเข้าใจ
เช้าวันหนึ่งท่ามกลางสายลมที่พัดผ่านเพียงบางเบา ภาพเด็กสาวนั่งเอนอิงพิงกายกับต้นไม้ของเธอที่ค่อยๆเติบโตในแต่ละวัน ฉันรักภาพที่แสนสวยงามภาพนี้มากมายจริงๆ ดวงดาวรำพัน ครั้นเมื่อหันมาสบตากับเด็กสาว มิตรภาพเดียวของฉันบนโลกแห่งความเป็นจริง “ถ้าวันหนึ่งเธอเลิกเขียนจดหมาย แล้วฉันจะคุยกับใคร” เด็กสาวยิ้มด้วยความสุขใจ “ฉันไม่มีวันเลิกเขียนจดหมายถึงดวงดาวหรอกนะ เพราะเธอก็เป็นมิตรภาพเดียวจากแดนไกล ที่ไม่เคยวางจดหมายฉันทิ้งไว้โดยไม่หยิบอ่านเลยสักครา” ความสุขเล็กๆ ที่สองมิตรภาพก่อขึ้นมาด้วยความ “เข้าใจ” ดวงดาว ฉันถามอะไรหน่อยสิ เด็กสาวเอ่ยขึ้นทันทีเมื่อดวงดาวทิ้งกายลงนั่งเอนอิงพิงต้นไม้ข้างๆเธอ “คำถามอะไรล่ะ สาวน้อย?” อืมมม ต้นไม้ของฉันมันจะเติบโตได้อีกไหม? วันหนึ่งมันจะหยุดที่ตรงไหน? แล้วถ้ามันหยุดเติบโตมันจะตายไหมดวงดาว? ดวงดาวฟังคำถามเด็กสาวอย่างตั้งใจ และเข้าใจดีว่าเธอรู้สึกเช่นไร ณ ตอนนี้ วันเวลาผ่านไปนานเท่าไร เด็กสาวที่เปี่ยมด้วยฝันของฉันคนนี้ไม่เคยหมดความกลัวลงได้เลย แม้เธอจะดำเนินชีวิตด้วยความเข้าใจแต่ก็ใช่ว่าบางสิ่งบางอย่างเธอจะเข้าใจมันทุกอย่างได้ดีเสมอไป “ต้นไม้ของเธอมันจะเติบโตกว่านี้แน่ ถ้าตราบใดที่เธอยังเรียนรู้ที่จะทำความเข้าใจวิถีชีวิตของมัน แต่ถ้าถามว่ามันจะหยุดที่ตรงไหน ข้อนี้ฉันให้คำตอบเธอไม่ได้ เพราะทุกอย่างมันอยู่ที่เธอ ต้นไม้ต้นหนึ่งจะสวยงาม จะใหญ่โตได้เพียงใด มันขึ้นอยู่กับว่าเธอปลูกมันด้วยความรัก หรือ เธอจะปลูกมันด้วยความเข้าใจ” เด็กสาวครุ่นคิดกับคำตอบของดวงดาวก่อนตั้งคำถามต่อไปว่า “ความรัก กับ ความเข้าใจ มันเติบโตไม่เหมือนกันหรอกหรือดวงดาว” ดวงดาวยิ้มกับเด็กสาวพร้อมวางมือที่แสนอบอุ่นนั้นบนศีรษะเด็กสาวเบาๆ “ต่างกันสิสาวน้อย” ถ้าเธอปลูกมันด้วยความรัก ต้นไม้ของเธออาจเติบโตได้ก็จริง มันโตเพราะเธอใส่ปุ๋ย เพราะเธอรดน้ำ หรือเพราะเธอพรวนดินให้มัน เพราะอยากให้มันเติบโตขึ้นด้วยความสวยงามตามที่ใจเธอรู้สึก ต้นไม้ก็จะได้รับ “ความรัก” ที่เปี่ยมล้นของเธอ แต่ต้นไม้บางต้น อาจไม่ต้องใส่ปุ๋ยทุกวัน อาจไม่ต้องรดน้ำทุกวัน และอาจไม่ต้องพรวนดินทุกวัน มันก็เติบโตได้ ถ้าเธอทำความ “เข้าใจ” กับต้นไม้ต้นนั้นให้ดีเสียก่อนที่จะพยายามทำให้มันเติบโต ต้นไม้ของเธอก็จะโตด้วยความเข้าใจจากเธอได้เช่นกัน มันก็ไม่ต่างจากคนเราหรอก คนสองคนเมื่อเริ่มต้นก้าวเดินด้วยกัน แรกเริ่มทั้งคู่จะมีแค่ความรักที่เชื่อกันว่ามันจะเอาชนะทุกสิ่งได้ แต่เมื่อสองคนเจอกับปัญหาระหว่างทาง ถ้าสองคนนั้นไม่ได้ร่วมเดินทางมาด้วยกันนานพอ เค้าก็จะเลือกที่จะปล่อยมือกัน แล้วต่างคนต่างเดินเพราะต่างคนอาจยึดถือความเป็นตัวเองที่ว่าเพื่อนร่วมทางไม่ได้มีความรักที่มากพอจะประคับประคองให้สองคนเดินถึงเส้นชัย แต่หากคนสองคนเดินทางด้วยความเข้าใจ รู้ว่าเมื่อเดินแล้วจะเจอกับอะไรบ้าง เมื่อเจอกับปัญหาจะสู้กันอย่างไร เมื่อเหนื่อยแล้วจะพักตรงไหน และพักนานแค่ไหนสองคนถึงจะจูงมือกันเดินหน้าต่อไป อาจจะใช้เวลานานกว่าคนที่เดินทางด้วยความรัก แต่ฉันเชื่อว่าสองคนที่เดินทางด้วยความเข้าใจจะถึงจุดหมายได้โดยที่สองมือจะไม่หลุดจากกัน เด็กสาวพยักหน้ารับด้วยความเข้าใจคำตอบของดวงดาว “ถ้าอย่างนั้น ต้นไม้ของฉันแม้จะหยุดเติบโต แต่มันก็จะไม่ตายสินะ” เด็กสาวให้ความเห็น “เพราะเมื่อมันเติบโตได้เต็มที่แล้ว ที่เหลือฉันก็แค่ต้องรักษามันไว้ด้วยความเข้าใจเท่านั้นเอง” ดวงดาวยิ้มอย่างดีใจที่ได้ฟังความเห็นนั้นจากเด็กสาว ก่อนจะลุกเดินจากไป “ฉันไปก่อนนะสาวน้อย ดวงดาวหันมายิ้มอีกครั้ง พร้อมกับคำพูดที่ว่า ฉันไม่รู้ว่าต้นไม้ของเธอจะคงอยู่ให้เธอชื่นชมอีกนานเท่าไหร่ แต่วันหนึ่งเธอจะเรียนรู้ว่าแม้เธอจะไม่ใช่ผู้เดียวที่ได้ชื่นชมความสวยงามนั้น แม้ต้นไม้ต้นนี้จะไม่ใช่เธอเพียงผู้เดียวที่คอยดูแล แต่ความสวยงามของมันจะไม่มีวันหายไปไหนเลยถ้าเธอ “เข้าใจ” ธรรมชาติของ “ความรัก”
