จดหมายถึงดวงดาว ตอน4: ความหวัง

ตอน 4: ความหวัง

ผิดไหม? หากฉันมีความหวังกับสิ่งที่ทำ ผิดไหม? หากฉันมีความหวังกับสิ่งที่คนอื่นหยิบยื่นให้ คิดถึงเธอเหลือเกินดวงดาว หากฉันอยู่บนนั้นกับเธอได้ก็คงดี มีเธอเป็นเพื่อนตลอดไปคงไม่ต้องกลัวความเหงา และไม่ต้องกลัวความผิดหวังจากใครๆ อยู่ตรงนี้มีผู้คนมากมายทำไมยังรู้สึกเหมือนไม่มีใครสักที นับวันฉันยิ่งเจอแต่ความอ่อนแอของตัวเอง อยากเขียนจดหมายถึงเธอก็ไม่รู้จะอธิบายอย่างไรให้ดวงดาวเข้าใจความรู้สึกฉันในเวลานี้ จดหมายฉบับนี้อาจเป็นฉบับแรกที่ฉันคงส่งไปไม่ถึงดวงดาว ฉันมีความรัก ความรักที่เปี่ยมด้วยฝัน หรือฝันนั้นที่ใครๆ เรียกกันว่า “ความหวัง” แต่ฉันไม่ได้หวังให้ตอนจบของความรักสวยงามเหมือนในนิยายหรอกนะ ฉันแค่หวังว่าความรักของฉันจะเดินทางกลับมาหาฉันได้เหมือนเช่นที่ฉันหยิบยื่นให้ใครต่อใคร แต่วันนี้กลับรู้สึก “ผิดหวัง” เพราะทุกอย่างมันไม่ได้เดินทางกลับมาหาฉัน หรือมันคงเดินทางกลับมาได้ไม่ถึงครึ่งทางของฉัน ทำไมนะถึงยอมปล่อยให้คนเพียงไม่กี่คนมีผลกับการดำเนินชีวิตของตัวเองได้ขนาดนี้ แล้วคนเหล่านั้นเค้ารับรู้ได้หรือเปล่าว่าเค้ามีผลกับชีวิตฉันขนาดไหน “เหนื่อยไหม” คำถามจากดวงดาว เด็กสาววางปากกาลง เอื้อมมือคว้ากอดดวงดาวที่แสนอบอุ่นของเธอ ร้องไห้ออกมาถ้ามันทำให้เธอรู้สึกดีขึ้น ระบายมันออกมาถ้ามันทำให้เธอรู้สึกโล่งใจขึ้น แล้วฟังฉันให้ดีๆ เธอจะต้องแยกมันให้ออกระหว่าง “ความฝัน” กับ “ความหวัง” ความฝันคือสิ่งที่ใครหลายคนต้องการอยากจะเป็น อยากจะมี ซึ่งอาจมีทั้งเป็นไปได้และเป็นไปไม่ได้ ขึ้นอยู่กับว่าแต่ละคนเดินตามฝันของตัวเองหรือได้หรือไม่ ส่วนความหวังเป็นแค่ความรู้สึกหนึ่งที่เธอและใครหลายคนวาดมันขึ้นมาเพราะต้องการที่จะให้มันเป็นไปในแบบที่เธอต้องการซึ่งไม่ได้หมายความว่าสิ่งที่หวังจะสวยงามเสมอได้เสมอไป มันจะสวยงามก็ต่อเมื่อเธอไม่ได้ฝากชีวิตไว้กับ “ความหวัง” เหล่านั้น ฉันไม่ได้บอกเธอว่า “อย่าคาดหวัง” แต่จงคาดหวังทุกอย่างด้วยความพอดี และต้องมั่นใจด้วยว่าบนความคาดหวังนั้นมันมีความเป็นไปได้ที่จะเป็นจริง อย่างเช่นเธอมีความรักให้ใครคนหนึ่ง เธอก็คาดหวังว่าเค้าจะมีความรักให้เธอกลับมาอย่างเช่นที่เธอรักเค้า ตัวเธอเองย่อมรู้ว่าใครคนนั้นมีความรักให้เธอจริงหรือเปล่า อย่าบิดเบือนความรู้สึกของเค้าให้เป็นอย่างใจเราต้องการ ในเมื่อเธอรู้คำตอบว่าเค้ารักเราหรือไม่ ถ้ารักเธอก็รับแค่ความรักจากเค้าก็พอ แล้วค่อยๆ เดินไปด้วยกันโดยมีอนาคตเป็นความฝัน แต่เธอจะต้องไม่คาดหวังว่าพรุ่งนี้ เธอสองคนจะต้องเดินทางไปถึงฝันนั้นด้วยกันได้แน่นอน จงหวังแค่ว่าวันนี้ความรักระหว่างคนสองคนจะต้องเกิดความเข้าใจในกันและกันให้ได้เสียก่อน จงมีความหวังอยู่กับวันนี้ก็พอ อย่าปล่อยให้มันเดินทางไปไกลถึงวันพรุ่งนี้ เพราะถ้าหากว่าความรักของเธอไม่ได้ก่อเกิดความเข้าใจขึ้นมาได้ เธอจะเอาพลังจากไหนเดินทางไกลไปถึงฝันตรงนั้นได้ แต่ละคนมีวิถีชีวิตของตัวเองด้วยกันทั้งนั้น เธอก็เช่นกัน มีฝัน มีหวัง มีสิ่งที่อยากทำ อยากได้ตั้งมากมาย แต่หากไม่ก้าวเดิน ความฝันและความหวังของเธอจะได้มาไหม? ทำไมชีวิตนี้ต้องขึ้นอยู่กับคนเพียงไม่กี่คน ในเมื่อชีวิตทั้งหมดที่ใช้มามันเป็นของเธอแต่เพียงผู้เดียว ทำไมถึงอยากขึ้นมาอยู่บนนี้กับฉัน เธออยู่ตรงนี้เธอก็มีแค่ฉัน แต่หากเธอใช้ชีวิตอยู่ตรงนั้นได้เธอจะมีเพื่อน มีผู้คนมากมายที่ใช้ชีวิตร่วมไปกับเธอ เธอว่าอย่างไหนมันดีกว่ากัน ขนาดดวงดาวอย่างฉันยังอยากเป็นแค่คนธรรมดา ได้พูดคุย ได้หัวเราะ ได้ร้องไห้ ได้เดินทาง ได้ฝัน ได้หวัง ได้ทำทุกอย่างเหมือนที่เธอและใครหลายๆคนได้ทำ แต่เพราะเรามีวิถีชีวิตที่แตกต่างกันไป มีหน้าที่ของตัวเองที่ต้องทำให้ดีที่สุด เมื่อได้เกิดมาแล้วจงยอมรับสิ่งที่มีให้ได้ ความหวังมันไม่น่ากลัวหรอก หากเธอใช้มันด้วยความพอดี อย่าลืมส่งจดหมายฉบับนี้ให้ฉันด้วยนะ เม็ดทราย สายลม

You may also like...

Leave a Reply

Your email address will not be published.

You may use these HTML tags and attributes: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <strike> <strong>